Guarini soyunun temellerini, 15.yüzyılda Ferrara’da atmış olan,

hümanist Guarino da Verona’dır. Guarini; önce Pisa’da, sonra da,

Padova’da öğrenim görür ve 1557’de 19 yaşındayken, retorik

profesörlüğüne atanarak, retorik ve ahlak felsefesi dersleri vermeye

kendine kalan büyük miras sayesinde, soylu bir kız olan Taddea de

onunla çok iyi dost olur. Ancak, 1579’da, kültürsüz ve acımasız biri

olan dük; devamlı genç bayanlarla gezen Tasso’yu, ruhsal

dengesizlikten kaynaklanan davranış bozukluğu gerekçesiyle, akıl

ve Montecatini yüzünden, Tasso ile bozuşmuştur. Tasso, akıl

görevi, tam anlamıyla yerine getirebilmek ve Tasso’nun yerini

bağdaştıramadığı bu ikiyüzlü hayat tarzını terk ederek, babasından

kalan çiftliğe yerleşir. Bu çiftlikte, kendini, ailesine ve edebiyat

çalışmalarına adar. Ayrıca, hayatını düzene sokmaya çalışır. Ancak,

bu gerçekleşmez. Öncelikle, genç yaşta karısını kaybeder ve mal

paylaşımında da, oğullarıyla anlaşmazlığa düşer. Oğullarından biri,

kızkardeşi Anna Guarini’yi, onun kocası Ercole Trotti ile birlikte

öldürür. Yazarın hayatı; bu oğlu ve diğer oğullarıyla, karşılıklı

bulunmuştur. Sarayı terk ettikten sonra ise, önce Floransa’ya taşınır;

Aynı yıl, Floransa’ya dönerek, Ferdinand de Medici’nin yardımcısı

olur. Burada, büyük dükün oğlu; yazarı, onursuz bir evliliğe zorlar.

dükü Francesco Maria della Rovere’nin hizmetine girer. Ancak,

aradığı esenlik ve dinginliği burada da bulamaz ve 1604’te, buradan

ayrılır. Daha sonra, Ferrara’ya dönen Guarini; çeşitli davalara bakarak

yerleştikten sonra yazmaya başladığı pastoral oyunu. Yazımı ve

yayınlanmış ve ilk kez, 1595’te, Crema’daki karnavalda

Ancak, Silvio’nun gözü, avcılıktan başka bir şey görmemektedir.

Mirtillo’ya aşıktır. Ancak, Mirtillo sevdiğine sadıktır. Corisca,

Amarilli ve Mirtillo’yu bir mağarada buluşturur. Arkadya yasalarına

göre; nişanlısını aldatmış olan Amarilli’nin, Tanrıça Diana’ya kurban

edilmesini ister. Bu sırada, Mirtillo’nun babası Carino gelir ve aslında,

ve Shakespeare ekolüne alışmış olan okuyucuyu, düş kırıklığına

yalnızca, olayların sonuçlarını sergileyen durağan bir tablo seyrediyor

gibidir. Oyun, sadece biçimsel olarak değil; içerik ve duyguların,

birey portresi çizilmektedir. Yazar, düşsel ve ülküsel Arkadya

ülkesinin tekdüzeliğini gidermek amacıyla, yergiden böylece

yararlanmış olmasına karşın; oyunda, çağının İtalyan toplumundaki

pekiştirilmiş ve alçakgönüllülükten yoksun betimlemeleri, kışkırtıcı

Bellarmine, yazara, kendisinin yumuşak başlılığı ve dalkavukça

tutumuyla; Luther’in, başkaldırısıyla, Hıristiyanlığa yaptığından daha

tartışmalar yüzünden önem taşır. Trajedi ve komedi türlerini

birleştirmesi, yani; trajikomedi adlı yeni bir türün ortaya çıkması,

büyük başarı elde etmiş ve döneminin, başka dillere en çok çevrilen ve

öykünülen eserlerinden biri olmuştur. Oyun, etkisini 200 yıl boyunca

sürdürmüştür. Pastoral bir eserin, edebiyat tarihinde bunca önemli bir

yer tutması şaşırtıcıdır. Hele 16.yüzyılın sonunda, İtalya’nın kendisini,

“Sadık Çoban”’ın ana düşüncesiyle tanımladığı ve devrim çağına dek,

bu oyunun, tüm Avrupa sanatını da etkilediği düşünülürse; bu

tamamıyla kabul etmiyorlar. Bununla birlikte, ben yine, birçok utanç

verici imansız tanıyorum ki; hepsi de, ruhun ölümsüzlüğünü

benimsemiş durumdalar. Onların kabul etmediği tek şey, bu duygunun

meşrulaştırılmasıdır. Yine de, bu konunun kendi düşüncelerini meşgul

aşkında; kısaca, gereksinim duyulan her yerde ya da umut ve korkuda,

dolaylı olarak kabul edilir. Bu düşünce, belli biçimler ve dereceler

düşüncenin kaynağı neresidir? Hangi yollarda ya da biçimlerde, bu

İnsan, gözlemleme ve kıyaslama yoluyla, onu dış dünyadan ödünç

görür insan. İnsan, kendi ölümünün izleyicisidir bu anlamda. Onun

kendi yıkımı, yok oluşu, tüm duyularını ortadan kaldıracak son

olgudur. Ona, ölümsüzlük düşüncesini öğütlemeyen, hiçbir şey yoktur

da, bu düşüncenin doğuşuna tanık olunur. Ancak, bu gibi insanlarda,

ölümsüzlük düşüncesinin yerleşmesi daha zordur. Onları, daha farklı

yine orada, düzeltilmesi oldukça ağır bir hata da vardır. Düşüncelerin

düzenini değiştirmek gerekir ya da daha çok, olguların. İnsanın,

ölümsüzlük düşüncesinden çıkardığı ahlaki düzenin yeniden

kurulması zorunluluğu değildir bu. Bunun içindir ki, o, yerleşik ahlaki

düzen içinde görmek istediği ruhun ölümsüzlüğü düşüncesine inanır.

yüzden de, denir ki; ruha sınırsız ufuklar açan bu ölümsüzlük

yetmez. O, tüm canlılar arasında tektir. Buna rağmen, insan, kendi

konumunun üstünlüğünün bilincindedir. Ancak, bu duygu, hiçbir şeyi

kanıtlamaz kendini doyurmak anlamında. Ruhun taşıdığı hırsları,

düşünce, felsefi bir yapıt, tıpkı kasırgalar ya da monatlar gibi bilimin

zekasında birleştirdiği görülecektir. Denebilir ki, tüm çalkantılar,